Blog

Metoda Dobrego Startu pochodzi z Francji, z czasów sięgających II wojny światowej. Jej autorką jest francuska nauczycielka T. Bugnet Van der Voort, która szukając sposobu, w jaki mogłaby pomóc jednemu ze swoich uczniów w nauczeniu się czytania, wpadła na pomysł łączenia litery z piosenką. W swojej pracy wykorzystywała popularne piosenki zakorzenione we francuskiej tradycji ludowej. Metoda okazała się bardzo skuteczna, toteż szybko zyskała naśladowców.

W Polsce Metoda Dobrego Startu opracowana została w 1985 roku przez prof. Martę Bogdanowicz. W programie, jaki stworzyła wykorzystała swoje wieloletnie doświadczenia w pracy z dziećmi w przedszkolach, szkole, poradni zdrowia psychicznego, ośrodkach dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną i autyzmem. Dzięki pracy z dziećmi o określonych potrzebach rozwojowych i specjalnych potrzebach edukacyjnych metoda nieustannie się rozwija. W chwili obecnej istnieją trzy jej warianty:

1. Łatwe wzory i piosenki lub wierszyki przeznaczone dla:

– dzieci najmłodszych (od 2 roku życia), rozwijających się prawidłowo,
– dzieci starszych, których rozwój przebiega z opóźnieniem lub nieharmonijnie.
2. Wzory literopodobne i piosenki lub wierszyki przeznaczone dla:
– starszych przedszkolaków przygotowujących się do nauki czytania i pisania,
– dzieci z ryzykiem dysleksji lub mało sprawnych ruchowo (z dyspraksją),
– starszych dzieci, których rozwój jest opóźniony.
3. Litery, znaki matematyczne i piosenki lub wierszyki przeznaczone dla:
– uczniów klasy pierwszej,
– uczniów z trudnościami w nauce czytania i pisania (w tym uczniów z ryzykiem dysleksji),
– uczniów starszych z dysleksją rozwojową.
Niezależnie od wariantu zasadniczym celem Metody Dobrego Startu jest wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka. Zajęcia prowadzone tą metodą przeznaczone są dla dzieci od 2 do 10 lat. Mają zastosowanie w profilaktyce niepowodzeń szkolnych, diagnozowaniu ich przyczyn, korekcji zaburzeń i w edukacji. Metoda służy przygotowaniu dzieci w wieku przedszkolnym do nauki czytania i pisania. Służy także uczeniu liter i cyfr w pierwszej klasie. Dotyczy to zarówno dzieci o prawidłowym rozwoju, jak i dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności.

Zajęcia Metodą Dobrego Startu prowadzone są według stałej struktury:

1. część wprowadzająca, podczas której dzieci poznają nową piosenkę (wierszyk), rozmawiają na temat treści, jaką ona zawiera, słuchają wyjaśnień nieznanych słów i zwrotów użytych w utworze, kojarzą z informacjami wcześniej zdobytymi; w tej części prowadzone są także ćwiczenia słuchowe nawiązujące do piosenki (wierszyka), tj. identyfikowanie, różnicowanie i zapamiętywanie odgłosów przyrody lub dźwięków znanych z otoczenia albo ćwiczenia słuchu fonemowego;
2. część właściwa, podczas której dzieci:
– uczestniczą w odpowiednio zorganizowanej zabawie ruchowej związanej z treścią piosenki (wierszyka) – ćwiczenie ruchowe
– wystukują dłonią rytm utworu na workach wypełnionych materiałem sypkim z zachowaniem kierunku pisania – ćwiczenie ruchowo-słuchowe
– wielozmysłowo uczą się symboli graficznych również związanych z treścią piosenki: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych; kreślą te symbole na tacy z piaskiem w rytm śpiewanej piosenki – ćwiczenie ruchowo-słuchowo-wzrokowe
3. część końcowa, podczas której proponujemy dzieciom zabawę relaksacyjną, wyciszająca emocje związane z wykonywanymi wcześniej zadaniami;

Przemyślane zabawy i właściwie dobrane ćwiczenia usprawniają jednocześnie czynności analizatorów: wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno-ruchowego, kształcą lateralizację, orientację w schemacie ciała i przestrzeni. W założeniach metody leży więc usprawnienie i koordynacja, czyli integrowanie funkcji wzrokowo-słuchowo-ruchowych, tzn. tych, które biorą udział w uczeniu się czytania i pisania, a także harmonizowanie wszystkich funkcji psychomotorycznych. Dzięki tej integracji dochodzi do wykształcenia prawidłowej orientacji czasowo-przestrzennej, możliwości wykonywania ruchów dowolnych, coraz lepiej zorganizowanych, zlokalizowanych w określonej przestrzeni i czasie. MDS reprezentuje zatem polisensoryczne, aktywne podejście do pracy z dziećmi.